Het wanhoopsgeschreeuw dat dit album opent, is geoorloofd, want de doodstrijd was echt. John Murphy (1959-2015) werkte aan een album over zijn ervaringen met ziekenhuisapparatuur (waaronder een beademingsmachine), dat uiteraard onder zijn oude naam Krank zou uitgebracht worden.
Hij overleed echter vooraleer de opnames voltooid waren, wat de resterende twee derden van Last Dominion Lost motiveerde om ze af te werken. Till Bruggeman (Gerechtigkeits Liga) werd gerekruteerd als nieuw groepslid, en onder andere Murphy’s weduwe Annie Stubbs levert vocale bijdragen. Andere gastversterkingen vinden we bij de keyboards (Nikolas Schreck) en percussie. De elektronica is, conform de thematiek, nadrukkelijker aanwezig dan voorheen, maar voor de rest verschilt ‘Abomination Of Desoltation’ nauwelijks van wat we gewend zijn.
Industriële klanken worden gekoppeld aan rituele percussie, gerammel met staalplaten, getormenteerde vocalen, en onmenselijke kreten die tijdens ‘Irrumatio Del Mortis’ veel weg hebben van een exorcisme. Dat je naar de erfenis van een gereputeerde overledene zit te luisteren, geeft dit gelimiteerde (driehonderd platen en vijfhonderd cd’s) album een extra aura, vooral tijdens een beklemmende morbide scape als ‘Beyond The Valley Of The Flies’. Maar laat er geen twijfel over bestaan dat we dit ook bij Leven en Welzijn een prima release hadden gevonden.
Eind jaren 1980 wandelde Nikolas Schreck onze wereld binnen via tien woorden op ‘The Wall Of Sacrifice’ van Death In June, en als de zanger van Radio Werewolf. Wat dit oorspronkelijk deathrock en later occult industriële gezelschap miste aan muzikale vaardigheden (en toonvastheid), werd ruimschoots gecompenseerd door satanische geloofwaardigheid. Zo maakten de dochter (Zeena LaVey) en de kleinzoon van Anton LaVey (Church Of Satan), deel uit van de groep. Begin jaren 1990 legde Radio Werewolf het loodje, en Schreck begon een tweede leven als auteur. De duivelse thema’s bleven behouden in naslagwerken over Charles Manson zaliger, satanische literatuur en film.
Zijn terugkeer naar de muziekwereld via de gelimiteerde (222 stuks) éénzijdige 12inch ‘The Futura Model’ verrast door inhoud en vorm. Vanuit een roze kosmos straalt zijn kaalgeschoren hoofd ons toe, om ons een liefdesverhaal te brengen over een buitenaards wezen dat een zwart gat in zijn ziel achtergelaten heeft. Zijn typische stemgeluid wordt ondersteund door strakke electro, en enkele bliepjes uit een andere dimensie. Absoluut camp, maar wat ons betreft geslaagd. En dat vindt Schreck duidelijk ook, want hij heeft drie verschillende versies gemaakt.