Na een afwezigheid van zeven jaar stoft Robert Hampson zijn Main-alias weer af voor een volgende stap in de ontwikkeling van zijn fascinatie met geluidsmanipulatie. Na in 1994 Loop te hebben opgeheven, richtte hij Main op, waarmee hij in rap tempo evolueerde van space- en trancerock op Hydra/Calm naar abstracte (of isolationistische, zoals het destijds heel even heette) ambient op latere releases, zoals Hz en Firmament. Wat met iedere release ook steeds duidelijker hoorbaar werd, was Hampsons interesse in musique concrète, het gebruik van akoestische geluiden ontkoppeld van hun bron en betekenis. Die fascinatie staat ook centraal op Ablation, na in de jaren sinds hij Main in 2006 tijdelijk opdoekte juist hoofdzakelijk elektronische platen drone-platen onder zijn eigen naam te hebben gemaakt. Qua muzikale stijl sluit Ablation daar wel op aan, maar de akoestische elementen, plus het gebruik van niet-elektronische instrumenten maakt de muziek minder uitheems dan Hampsons recente solowerk. Op vier lange nummers combineren hij en nieuw Main-lid Stephan Mathieu langgerekte dissonante elektronische tonen, plus allerhande flarden los geluid. Op het eerste nummer spelen geïmproviseerde percussie en piano en belangrijke rol, terwijl de piepende dissonantie op II doet denken aan Hampsons album Répercussions. Op de tweede helft van de plaat zijn de composities minder gefragmenteerd, en vloeit de muziek heen en weer tussen kalme en onheilspellende passages, tussen glaciale dissonantie en warme drones. Een mooie aanvulling aan de Main catalogus, die goed past binnen Editions Megos interesse in musique concrète, ook geïllustreerd door hun huidige reissue-campagne van hoogtepunten uit de Ina-GRM-erfenis.
