Ondertussen aan de westrand van de Sahara. Daar doet zangeres Aziza Brahim van zich spreken. De ritmes en het gitaarspel van de groep achter haar verraden onmiddellijk de muzikale verwantschap met de nomaden die de woestijn doorkruisen. Maar waar je in de muziek van die nomaden het zand hoort schuren, loopt op ‘Abbar El Hamada’ alles soepel en gesmeerd. De instrumenten zijn zacht en rond opgenomen, de klanken werken zich pluizig de oren in. De nummers ademen comfort en evenwicht. Gek genoeg geldt dat niet haar teksten. Die zijn een vlammende aanklacht tegen de jarenlange Marokkaanse heerschappij over de Westelijke Sahara. Tot 1975 was het gebied een Spaans protectoraat, waar Marokko aanspraak op maakte. Het Internationaal Gerechtshof oordeelde dat de bewoners recht hadden op zelfbeschikking, in bewoordingen die het noordelijke buurland aanknopingspunten gaf om de dominantie op te eisen. Dat ging niet zonder slag of stoot. Marokkaanse strijdkrachten vochten tegen de rebellen van Polisario. Een van de gevolgen was dat veel van de oorspronkelijke bewoners, de Sahrawi, hun toevlucht zochten in landen die aan de woestijn grenzen. Aziza Brahim werd in een van de kampen in Algerije geboren. Hoe fel haar teksten op ‘Abbar El Hamada’ ook zijn, de muziek blijft daar ver bij achter. Mooie stem, daar niet van, maar wat mij betreft had ze muzikaal best eens met de vuist op tafel mogen slaan.
