Trembling Bells is een band uit Glasgow, opgericht door de bekende drummer Alex Neilson.
Dit is hun tweede album en ze worden inmiddels gerekend tot de hedendaagse psychedelische folkbeweging. Eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat het allemaal zo psychedelisch eigenlijk niet is, maar eerder neigt naar een mix van authentieke Britse folk, middeleeuwse sferen en romantische country, afgerond met een zoet randje van rock. De simplistische vergelijkingen met iconische folkartiesten als The Incredible String Band en Richard Thompson ruiken op z’n zachtst gezegd naar promopraatjes, die alleen maar afbreuk doen aan beide iconen. Het lijkt eerder of ze de kunstjes van Belle & Sebastian en folkzanger Alasdair Roberts hebben afgekeken om deze in een verzwakte uitvoering te gieten met te veel randstijlen. Na de eerste paar liedjes die nog redelijk goed in het gehoor lagen qua melodie, gaat het plots bergafwaarts tot aan het einde toe. De zangeres die te hoog en te saai zingt, is daar vooral debet aan en helaas kan Alex Neilsons aanwezigheid daar weinig aan verbeteren. Om verder gezichtsverlies te besparen: als u van bombastische en theatrale folk fusion houdt dan is dit uw plaat. Het feit dat ze ondersteund worden door de Engelse Arts Council bewijst weer eens dat culturele ambtenaren geen smaak hebben. Daar kan een vijfsterrenwaardering van de toonaangevende krant The Guardian ook weinig aan veranderen en Gonzo toont zich dan maar de eerlijke gebeten hond. We zijn eerlijk gezegd beter gewend van de goede keuzeheren bij Honest Jon’s. Wellicht moet je een Engelsman/vrouw met wollen sokken zijn om deze plaat echt te kunnen waarderen.
