Een krachttoer. Een hypnotiserende trip. Een soundtrack die een film die door David Lynch gemaakt had kunnen zijn, oproept. Wat had ik nog meer in mijn notaboekje gekribbeld? Dälek slaagt er in om een album te maken dat toegankelijker is dan ooit, maar tegelijkertijd toch geen enkel concessie te doen aan de commercie. Dit is nog steeds underground als fuck, maar ook een plaat die u rustig kan opleggen terwijl er bezoek langskomt. Weg is de meer industriele aanpak van Absence. Weg de schurende en krakende ritmes. In de plaats zijn er strijkers gekomen, erg veel strijkers zelfs. Maar nog nooit heeft een cello zo dreigend geklonken als wanneer Dälek er zijn raps over uitspuwt. Nu ja spuwt, Dälek staat niet bekend als een rapper die prominent aanwezig hoeft te zijn. En hij is het op deze plaat minder dan ooit. De raps zijn een deel van de muziek, ze staan niet op de voorgrond zoals dat in de hiphop gebruikelijk is. Ook de beats zijn hier puur ondersteunend. Op sommige stukken merk je er amper nog iets van. Het is trouwens pas wanneer je Abandoned Language onder de koptelefoon beluistert dat de plaat pas echt goed tot zijn recht komt. Dan hoor je pas echt hoe fucked up dit soms allemaal wel is. Het valt je niet op de eerste vijf keren dat je er naar luistert. Het is een soort sluipend gif dat via je oren naar binnensijpelt en voor je het weet, ben je eraan verslaafd.
