Digitaal imponeren met een dubbele cd wiens titel rechtstreeks verwijst naar Groten Der Aarde als Phill Niblock (1995) en John Fahey (2006). Deze New Yorkse twintiger is dus een lefgozer, en daar houden we wel van. Zijn tweedelige gids groepeert een mp3-release (Fervency, 2009) en onuitgebracht materiaal uit dezelfde periode. Dunn bespeelt of registreert snaarinstrumenten die computerkundig vervormd worden tot ze op een dreunend orgel lijken. De meditatieve loops zitten boordevol melancholie (There Is No End To Your Beauty) en Dunn zorgt voor afwisseling door het bijzonder spaarzaam maar efficiënt invoegen van herkenbare gitaarklanken, veldopnames en stemsamples. Elke twee maand bouwen we ten huize (pv) Twin Towers met de zondvloed aan gelijkklinkend reviewmateriaal, maar deze getalenteerde jongen verdient zeker wat meer aandacht dan de gemiddelde dreuner.
