In 2010 interviewde ik Jefre Cantu’Ledesma over zijn album ‘Love Is A Stream’. Ik plaatste die plaat, die vol stond met wollige muren van ruis en drones, in dezelfde hoek als Tim Hecker en Fennesz, maar Ledesma wilde er niets van weten. Hij voelde zich meer thuis bij artiesten als Cocteau Twins en Slowdive, shoegazers van weleer (hoewel, Slowdive schijnt weer te bestaan). Ook de openingsnummers van ‘A Year With 13 Moons’ laten er geen twijfel over bestaan dat dat nog steeds zijn voorbeelden zijn. Met galm bouwt hij net zulke geluidskathedralen als de Cocteau Twins deden, en de eindeloos twinkelende gitaar heeft het zelfde engelachtige effect. De soms wat kitschy schoonheid van de Schotten mist Cantu-Ledesma dan weer volledig; de plaat staat bol van de overstuurde noise en haperende bandrecorder-effecten. Wie van dit geluid houdt, adviseer ik trouwens ook de lp die hij met Liz Harris (Grouper) maakte als Raum uit te proberen. Na de twee openingsnummers bestaat de plaat verder uit veel kortere, experimentele nummers. Die lopen uiteen van lawaaiige exercities die klinken als klassiek industrial, tot alien synth-experimenten en lo-fi elektropop. Cantu-Ledesma nam het album op tijdens een residentie in een kunstcentrum in San Francisco, en vrijwel alle nummers staan op de plaat zoals hij ze live opnam. Dat geeft de muziek een rauwe rand en een eerste indruk van onsamenhangendheid, maar na een paar keer draaien kom je in ‘s mans wereld terecht. Cantu-Ledesma zegt dat hij probeerde herinneringen in muziek om te zetten. Het proberen te vertalen van ‘de mist van de beelden, mensen en plaatsen’ die hij in zijn hoofd had. Dat is precies hoe dit album klinkt.
