Remixalbums rieken vaak naar geldklopperij. Een onsamenhangende verzameling herinterpretaties waarvoor de band op de hoes geen vinger heeft hoeven uitsteken. Soms is het een leuke staalkaart van hippe en nieuwe producers; vaak niet meer dan vingeroefeningen, leuk voor de CVs van de remixers en credibility van de geremixte. Mogwai deed het al eerder, vijftien jaar geleden, op Kicking A Dead Pig, dat bij herbeluistering vooral een lawaaiige verzameling drill & bass blijkt te zijn. A Wrenched Virile Lore is een stuk vriendelijker, maar er zitten zeker dingen tussen zitten die je naar de afstandsbediening doen grijpen. De plaat begint en eindigt met de twee beste mixen: Justin Broadrick opent met een slepende, melancholische mix in Jesu-stijl die steeds verder aanzwelt, terwijl Robert Hampsons als afsluiter Mogwais origineel stript van het ergste geweld, tot er een mooie, golvende compositie voor feedback en piano overblijft. Daar tussenin is het hit and miss. Cylob levert een IDM-niemendalletje met schattige vocoder-stemmen, Klad Hest neurotische chiptune die vijftien jaar geleden niet als vrolijke noot misstaan had. Wel leuk zijn de jaren 1980 synthi-mixen van Xander Harris en Zombi; die laatste tilt de melodielijn van het origineel naar een Human League meets John Carenter-dreun, terwijl Harris een enkele geïsoleerde gitaarlijn inpast in een spacey discotrack. Het origineelst is RM Hubberts geheel akoestische flamenco-folk-versie van Mexican Grand Prix, omdat hij iets uit het nummer weet te halen waarvan je niet wist dat het er in zat. Tim Heckers pulserende mix voelt als routine, The Soft Moon klinkt vooral als zichzelf, en Umberto probeert Mogwai naarstig in zijn horrorsoundtrack-format te persen, zonder dat het erg goed past. Een wisselende verzameling dus, en de vraag dringt zich op of deze plaat nog een andere doelgroep heeft dan alleen Mogwai-completists.
