De Schotse folkmuzikant Alasdair Roberts kan je moeilijk van luiheid beschuldigen. Sinds de start van z’n solocarrière met de bescheiden klassieker ‘The Crook Of My Arm’ (2001), heeft hij er al een stuk of acht albums op zitten, waarvan de meerderheid verscheen bij het in Chicago (!) gebaseerde Drag City. In het voorjaar was er nog duoplaat ‘Urstan’ met Mairi Morrison, nu is dat ‘A Wonder Working Stone’, dat hij opnam met een paar bevriende muzikanten in thuisstad Glasgow. Zoals op eerdere releases krijg je een instant herkenbare stijl gepresenteerd, waarbij resten uit een eeuwenoude Keltische traditie samengaan met een modernere update van songschrijverskunst. Door de obsessie met het bekende thematisch materiaal (sterfelijkheid, dood, onheil, liefde, et cetera) krijg je soms het gevoel dat Roberts hier belandde met de teletijdmachine, maar op andere momenten biedt hij een knappe update van het traditionele werk van Fairport Convention, ga je begrijpen waarom hij al het podium deelde met Joanna Newsom of net als David Tibet beschouwd wordt als een van de muzikale kinderen van Shirley Collins en Davy Graham. De lange songs lijken vaak te meanderen, maar verraden een verbluffende complexiteit, terwijl Roberts’ virtuoze gitaarspel een extra beluistering afdwingt. Luistertip: ‘Fusion Of Horizons’. De tweede release van Drag City is een heruitgave van Chris Darrows zo goed als onvindbare debuutplaat uit 1972. Darrow was lid van minstens twee bands – Kaleidoscope (de Amerikaanse band, niet de Britse) en de Nitty Gritty Dirt Band – die een belangrijke schakel vormden in de ontwikkeling van de rootsrock. In de jaren 1970 zou de man vooral een veelgevraagde sessiemuzikant worden, bij onder meer James Taylor, John Fahey en Linda Ronstadt. Darrow ligt met zijn debuut in het verlengde van de vroege Jackson Browne en James Taylor, al neigt hij iets meer meer naar de potige country dan de softrock van die voormalige coryfeeën. Wat je krijgt zijn twaalf compacte songs (en vijf demoversies) die uitblinken in stilistische variatie (van stuwende pianopop en country, tot folk en soulvolle tegelplakkers) en brede instrumentatie, met mandoline, fiddle, dobro, pedal steel, piano, marimba, accordeon, orgel en steel drums. Geen verbazende revelatie of vergeten mijlpaal, maar net als pakweg Bobby Charles en David Ackles (die in dat zelfde jaar piekten met hun persoonlijke hoogtepunten) was Darrow duidelijk veel te goed om verticaal geklasseerd te worden.
