De kans is groot dat u de naam Donato Wharton nooit eerder hoorde, want de output van de Engelsman is bescheiden. Eerder deze eeuw maakte hij twee albums op het Engels/Duitse City Centre Offices die uitstekend pasten binnen de catalogus van dat label: melodische en kalme elektronica, ergens tussen IDM en ambient. Ook dit nieuwe mini-album, alleen uit op 10inch, past in die traditie, zij het dat ieder spoor van ritme ontbreekt. Wharton gebruikt de gitaar als basisinstrument, zowel losse noten, als feedback, glijdende snaren over het fretboard en gekraak van de plug, en bewerkt en combineert die geluiden met elektronica. Gitaar plus elektronica betekent al snel Fennesz, maar Whartons composities zijn losser en spaarzamer dan die van de Oostenrijker. Soms is er weinig meer dan een uitstervende toon over een dot ruis, afgewisseld met wat getokkel. Gaandeweg wordt ‘A White Rainbow…’ steeds stiller en eindigt met amper hoorbare feedbacktonen, ergens tussen Yellow6 en Machinefabriek.
