Hoeveel variatie is er mogelijk op een thema? Wat (gitaar)drones betreft, is zowat alles wat na Earth nog mogelijk was, stilaan gedaan. De mogelijkheden om uit het keurslijf te geraken, zijn bijgevolg miniem. Aansluiting zoeken bij andere genres is daarbij een mogelijk manoeuvre. Op A Way Dark, het product van een vruchtbare samenwerking tussen een Amerikaan (Korperschwache) en een Ier (To Blacken The Pages), worden epische gitaardrones gelinkt met onder andere psychedelica en shoegazemetal in de lijn van Jesu; zelfs de donkere erfenis van Joy Division passeert de revue. In de beste gevallen, zoals in Sonic Kingdom, leidt dat tot grootse resultaten, niet in het minst door het integreren van onderkoelde, naar achteren gemixte vocalen. In tegenstelling tot een legioen andere projecten en bands zoekt dit duo andere pistes dan het volgen van Sunn0))), in het genre zowat dé gemakkelijkheidsoplossing. Of A Way Dark per se een dubbelcd moest worden, is enigszins discutabel, maar voor het overige is dit een avontuurlijke release die de grenzen en beperkingen van het genre uitdaagt. (www.colony-records.com)
Y.E.R.M.O, de lijm tussen twee Belgen (Yannick Franck en Xavier Dubois), herleidt drones in grote mate tot een in een loop geplaatste bromtoon die op de achtergrond wordt aangevuld met stemmen en andere geluidsbronnen. Daar is op zich niets mis mee. Waar het werkelijk aan schort op From Gold Falls A Bad Rain is echter spanningsopbouw, verhalende diepgang en evolutie. Een climax blijft namelijk uit. En dat maakt van de cd een vrijblijvende ervaring. Het komt en het is ook zo weer voorbij, ondanks de lange duur (ruim 32 minuten) van de enige track. De door het label geciteerde referenties Sunn0))), Throbbing Gristle en Tim Hecker – zijn veel te hoog gegrepen en bijgevolg een maat voor niets. (www.myspace.com/projectoyermo)
Sum Of Transformations is het derde officiële album van Jóhann Eiríksson (Reptilicus) en Sigurður Harðarson uit Reykjavik. Ditmaal hebben de noise en woede (met uitzondering van de finale) plaats geruimd voor donkere soundscapes, die in grote mate rusten op een fundament van (digitale) drones en in de openingstrack analoge gitaaraanslagen. Toch zijn ze er in geslaagd om voldoende ver weg te blijven van archetypische dark ambient en/of dreigende dreuntonen. Dat het duo de cd opsmukt met zogenaamde anarchistische poëzie maakt hen misschien niet uniek; het plaatst hen op zijn minst aan de interessante(re) zijkant.
