Charalambides lijkt simpelweg niks fout te kunnen doen. 2004 was hét jaar van Joy Shapes, een magisch moment waarop nachtelijke improvisaties, naakte gitaarskeletten en spokende vocalen samenkwamen om zich langzaam meester te maken van je gemoedstoestand. Zo word je een reiziger in de nacht. Albums als Joy Shapes zijn niet bedoeld voor fel zonlicht. De kilte van de nacht en de wazige witte schijn van de maan vormen een perfecte achtergrond. A Vintage Burden is in vele opzichten een lichter album, misschien wel gemaakt voor de ochtend. De structuren zijn duidelijker en het instrumentale skelet is geminimaliseerd tot alleen vocalen en Tom Carters gitaar. Heather Leigh Murrays afwezigheid neemt veel van de intensiteit die Joy Shapes kenmerkte weg, maar dat wil niet zeggen dat Christina Carter het niet alleen af kan. Ze stuurt A Vintage Burden met haar zweverige vocalen regelrecht de wolken in. De openingsdriehoek van There Is No End, Spring en Dormant Love is vooral subtiel, bluesy droomballades die schitteren door Christina Carters zalvende vocalen en door het gedetailleerde gitaarspel dat steeds weer een ander uitzicht of inzicht biedt. Het volledig instrumentale Back Bed Blues is een uitgestrekte woestijnsoundscape. Een eenzame slide-gitaar doolt rond, akoestisch getokkel krijgt steeds meer lading en mondt uit in één adembenemende, Floydiaanse solo. Wat daarop volgt, is zo mogelijk nog mooier. Two Birds ontvouwt zich van een minimalistische Low-achtige ballad naar een dromerige psychbluesstomper. Ook weer een sublieme hoofdrol voor Tom Carters gitaar, die wederom de hemel dichterbij haalt. Niet alle superlatieven hoeven voor A Vintage Burden te worden afgestoft. Meeslepend en enerverend wordt het album namelijk nergens, maar het gedetaileerde gitaarspel van Carter en de veelzijdigheid van Christina Carters vocalen maken van A Vintage Burden een slowburning motherfucker van een album.
