Voor A Static Place heeft Stephan Mathieu materiaal gedolven uit zijn collectie 78-toerenplaten. Hij is uitgegaan van een aantal platen met opnamen van gotische, renaissance- en barokmuziek, die hij heeft afgespeeld op ouderwetse mechanische grammofoons en met gebruik van cactusnaalden. Het geluid van de typerende instrumenten uit die perioden heeft hij, zoals via de grammofoons weergegeven, opgenomen met aangepaste microfoons en doorgestuurd naar zijn computer. Met software heeft Mathieu de opnamen getransformeerd via spectraalanalyse onderzoek naar het spectrum van de geluidsgolven en filtering. Dit levert een cd op met vijf composities, die elk exact tien minuten duren, op A Static Place II na, dat bijna twintig minuten duurt. De composities zijn veelal zeeën van aanhoudende tonen die aanzwellen en wegebben en in lagen over elkaar schuiven. Weliswaar in verschillende texturen en klankkleuren, maar deze vorm geldt voor een groot deel van de cd. Waar het Mathieu duidelijk niet om gaat, is de klank van de oorspronkelijke geluidsbronnen. Alle eventuele tikjes, kraakjes en ruis zijn zorgvuldig weggefilterd. Ook is van oorspronkelijke melodieën niets te herkennen; en bij het geluid van strijkers, blazers, ruisende cymbalen en stemmen is het de vraag of dit de originele klanken zijn, of dat de computerbewerkingen van Mathieu deze klanken hebben gecreëerd. Het is knap werk, absoluut mooi ook, maar het probleem is dat het resultaat van het proces evengoed direct uit een softwareprogramma vol strijkers en dergelijke had kunnen komen. De cd vraagt echter om nauwgezette beluistering, want de verrassing zit in de details, zoals een plots redelijk herkenbare flard zangstem. Het iets gevarieerdere Dawn is een waardige afsluiter.
