Maudlin uit Knokke probeert al sinds eind 2004 deze chique badstad van enig weerwerk te voorzien. Al snel mochten ze het voorprogramma verzorgen voor The White Circle Crime Club, een opportuniteit die ze niet wilden missen. Zelf hebben we nooit de commotie rond die band begrepen, maar we snappen perfect dat Maudlin deze kans moest grijpen. We zijn inmiddels een aantal jaren en platen (Solitary Echo en Ionesco) verder. Het houdt Maudlin niet tegen om het nog steeds heel groots te zien. Net als op voorganger Ionesco kiest de band voor een concept. Toen verhaalde de plaat over een persoon die een transorbitale lobotomie onderging uitgevoerd door ene Dr Freeman, een persoon die uiteindelijk zelfmoord pleegde. Of toch niet? De plaat eindigde met een minuut stilte, die het witte licht verbeeldde. Die minuut diende als basis voor A Sign Of Time, een poging om datzelfde witte licht in een verhaal en bijbehorende muziek om te zetten. Net als de bandnaam (Oud-Engels begrip dat de ogen van Maria Magdalena beschrijft toen ze Christus van het kruis haalde) klinkt het allemaal ietwat hoogdravend. Gelukkig voor ons maakt Maudlin nog steeds hele goede, soms behoorlijk atmosferische, postmetal annex posthardcore om de ideeën vorm te geven. Bij momenten bestaat het geluid uit ware mokerslagen, die we bij het beluisteren van de intro van de plaat, met een lieflijk meisje die een verhaal vertelt, niet verwachten. We denken aan de epische intensiteit van Cult Of Luna en het overdonderende van AmenRa. De plaat blijft hoe dan ook overeind, ook zonder aandacht voor het concept.
