Advance Base is het nieuwe project van Owen Ashworth, voorheen Casiotone For The Painfully Alone. De reden voor de naamsverandering is niet direct duidelijk, want muzikaal is er weinig veranderd. Het instrumentarium bestaat nog altijd uit voorgeprogrammeerde keyboardbeats en eenvoudige keyboardmelodietjes, af en toe een autoharpje of een andere versiering, en Ashworths basstem, waarmee hij op droge manier hartverscheurende, emotionele teksten brengt. De grootste reden voor de naamsverandering lijkt hem te zitten in die teksten. Ashworth heeft namelijk de humor helemaal afgeschaft, en gaat nu volop voor de emoties. De wat flauwe oude naam past daar niet meer bij. Wat ons betreft een goede zet. Ashworths thema is het ongrijpbare middenveld tussen nostalgie en spijt, het bittere gevoel als je terugkijkt op pijn uit het verleden en je beseft dat je er nooit meer iets aan kunt doen. Van die thematiek wijkt Ashworth hier niet af, maar hij diept haar nog beter uit dan voorheen, met erg sterke verhalen. Zo is er My Sisters Birthday, waarin de ik-figuur vertelt hoe de relatie met zijn zus zo verslechtert is dat hij niets van zich laat horen op haar verjaardag, en dan ieder couplet afsluit met de pijnlijke regels: But oh,/When we were kids/She stuck up for me/When no one else did. Of David Allen, waarin de ik-figuur terug denkt aan een klasgenootje waar hij ooit eens mee wegliep, en die toen onder een andere naam moest verhuizen om zijn mishandelende stiefvader te ontvluchten. De melodieën zijn stuk voor stuk sterk, en Ashworth weet steeds beter hoe hij zijn lo-fi lulligheid zo goed mogelijk kan laten klinken. Ashworths oude werk kon hier en daar nog wel eens irriteren, maar met A Shut-Ins Prayer zet hij een sterke stap vooruit.
