Naarmate muziek abstracter wordt, laat ze meer ruimte voor beelden. Bij hedendaagse elektronische muziek wordt deze verbeeldingskracht tot het uiterste gedreven door het wegvallen van consistente referenties naar betekenis of identificeerbare geluiden. Het is dan ook niet toevallig dat het in dit genre wemelt van de beeldende kunstenaars. Ook Vitor Joaqim is een muzikant met een hoofd vol beelden. Zijn eerste liefde vindt hij in het theater en in de film, maar algauw begint hij te experimenteren met geluid. De interactie tussen beeld en geluid zal hem blijven fascineren. Samen met Emídio Buchinho richt hij het multi-disciplinaire gezelschap Clã op om de relatie tussen muziek, lichamelijke expressie en beelden te onderzoeken. Hij zal deze exploratie verder zetten in zijn samenwerking met gereputeerde choreografen en performers zoals Mark Haim, Vera Mantero en Rui Horta. Op het jonge Oostenrijkse label dOc (geleid door Pure, zie Mego) brengt hij nu A Rose Is A Rose uit, een warme plaat opgetrokken uit spanningsvelden van trage, meeslepende drones. Voor liefhebbers van Fennesz, die na Venetië ook eens Portugal willen aandoen.
