Amper een half jaar na het debuut Electric Sunshine komt Dolly Rocker Movement (Sydney, Austalië )aanzetten met de opvolger. Op de eerste helft van de plaat horen we het trio aan het werk. Op het beste nummer Yell It Like It Is horen we gastzangeres Penelope Jane het nummer naar ongekende hoogtes kwelen, Beasts Of Bourbon waardig. Op de spacey opener na horen we op kant A vooral aan The Kinks schatplichtige psychpop met een snuifje garage en folk. Niet bijzonder, maar ook niet slecht, op dat ene nummer na dan. Op kant B horen we alleen Dandelion, gitarist, zanger en multi-instrumentalist van het trio, aan het werk. Het geluid neigt nog meer naar psychedelica en ook het niveau van de liedjes is gemiddeld iets beter dan de eerste helft van de plaat. Ze bevatten ook iets meer keyboards en zijn minder mistroostig. Dandelion is duidelijk en ongetwijfeld het brein achter deze band, die op zijn zwakste momenten denkt dat we nog steeds in de jaren 1960 van de vorige eeuw leven en in zijn beste momenten aangename luisterpop weet te produceren. The Pink Fits uit Wollongong, Australië, gaan er een stuk ruiger tegenaan. Mondharmonica in het bakkes en wild fuzzende gitaren geven er meteen een stevige zuiplap op. Lenny, ook actief bij Tumbleweed, trekt stevig de van whisky doordrenkte fuzzkar en neemt zijn drie onervaren kompanen meteen mee op een reis door garageland. Gelijke hoeveelheden rhythm & blues, garagepunk en trash zorgen voor een sound zoals The Celibate Rifles die in hun begindagen hadden. Elf nummers staan er op dit schijfje, opgenomen in vier uur tijd, wat de rauwe energie en het ongepolijste geluid meteen verklaart. Halfweg de plaat wordt wat gas teruggenomen om een aan The Rolling Stones verwant Whistling Disco neer te zetten, maar daarna worden de pedalen weer ingedrukt, al zijn het in het geval van Why? (Dont Ask) de wahwah-pedalen die worden vergezeld van een wild koortje. Voor het overige: veel overdonderende fuzz waar veel garagebandjes stikjaloers op kunnen zijn.
