ยA Poet With Nothing To Sayย is de tweede plaat van Cosmos70, een trio uit Lyon dat zich graag vermeidt met alternatieve electropop en ambienteske psychedelica. Noem het indietronica, maar dan minder gepolijst, en daarom misschien ook natuurlijker aandoend dan veel van wat je bijvoorbeeld op het label Morr kon horen, toen dat label nog voorop stond in het genre. De bandnaam werd ontleend aan een obscure plaat met opnamen van gesprekken tijdens de maanlanding, de titel van deze release leenden ze dan weer van een gedicht van feministe Diane Wakoski, dat bovendien de leidraad vormt voor het vocaal wat giftige ยPreachingย. Tegelijk illustreert die titel een vorm van zelfrelativering. ยSea Of Rainsย klinkt als lo-fi Air, het donkerdere ยIn My Bonesย kiest voor romantiek, de electro synths in ยHang Songย dreigen met bombast, en de epische cosmic ambience van ยSelmaย zal niet onzacht belanden in de oren van Radiohead-fans. Daarmee heb je een indruk van de diversiteit die deze vrij sfeervolle plaat, de opvolger van het drie jaar oude ยVoicesย, biedt. ยZombie Nationย koppelt de vocale cool van Kraftwerk aan experimentele seventies rock, en het baslijntje in ยHoly Wheelย lijkt wel gehackt uit de Boards Of Canada-studio. Een paar vage downtempo tracks later klinkt ยMerry-Go-Roundย als To Rococo Rot in space, om af te sluiten met de ritmische mellotronica van ยThe Waveย. Sympathiek plaatje van een best wel getalenteerd trio. Maar zelfrelativering is zowel een gave als een risico in dit vak.
