A Poet With Nothing To Say is de tweede plaat van Cosmos70, een trio uit Lyon dat zich graag vermeidt met alternatieve electropop en ambienteske psychedelica. Noem het indietronica, maar dan minder gepolijst, en daarom misschien ook natuurlijker aandoend dan veel van wat je bijvoorbeeld op het label Morr kon horen, toen dat label nog voorop stond in het genre. De bandnaam werd ontleend aan een obscure plaat met opnamen van gesprekken tijdens de maanlanding, de titel van deze release leenden ze dan weer van een gedicht van feministe Diane Wakoski, dat bovendien de leidraad vormt voor het vocaal wat giftige Preaching. Tegelijk illustreert die titel een vorm van zelfrelativering. Sea Of Rains klinkt als lo-fi Air, het donkerdere In My Bones kiest voor romantiek, de electro synths in Hang Song dreigen met bombast, en de epische cosmic ambience van Selma zal niet onzacht belanden in de oren van Radiohead-fans. Daarmee heb je een indruk van de diversiteit die deze vrij sfeervolle plaat, de opvolger van het drie jaar oude Voices, biedt. Zombie Nation koppelt de vocale cool van Kraftwerk aan experimentele seventies rock, en het baslijntje in Holy Wheel lijkt wel gehackt uit de Boards Of Canada-studio. Een paar vage downtempo tracks later klinkt Merry-Go-Round als To Rococo Rot in space, om af te sluiten met de ritmische mellotronica van The Wave. Sympathiek plaatje van een best wel getalenteerd trio. Maar zelfrelativering is zowel een gave als een risico in dit vak.
