U.S. Girls is al tien jaar het vehikel waarmee Meghan Remy haar muzikale output trekt. Die evolueerde gestaag van lo-fi experimenten en wazige folk die rammelde, naar uitgediepte songs die meer en meer richting pop evolueerden.
‘Half Free’, haar laatste solostudioplaat knipoogde sterk naar de 1960 girls pop met wat invloeden van hiphop en disco in verwerkt, en op deze ‘In A Poem Unlimited’ schuift ze nog verder richting pure pop op.
Een nummer als ‘Rosebud’ had evengoed van Madonna kunnen zijn, die zich waarschijnlijk voor het hoofd slaat omdat zij nooit op zo’n songtitel is gekomen. Waar haar vorige platen veelal op samples en experimenten waren gestut, werd deze plaat met een heuse band opgenomen.
Je kunt je neus optrekken voor popmuziek, wij niet, (we zijn nu eenmaal zo opgevoed), vooral niet als deze popmuziek gebrouwen wordt in het hoofd van Remy, waar ook al eens een donkere storm waait en de inhoud boven de verpakking staat.
Het mag dan allemaal heel toegankelijk klinken, toch komt er heel wat op je af. Het eerste trio op de plaat is pure pop, waar ook al eens opwindende blazers en een scheurende gitaar zijn op uitgenodigd. ‘Rage Of Plastics’ klets daar nog met fuzz aangezette psychedelica tegenaan. De rest blijft op dezelfde weg, maar trekt er iets diepere sporen door.
Funk, soul, boogie, chanson, hiphop worden allemaal door de Remy-mangel gehaald. De heerlijke afsluiter ‘Time’ klinkt als een trio van Talking Heads, LCD Soundsystem en een paar verloren verlopen gitaren en zet nog eens een dikke streep onder het talent van Meghan Remy.
Als je dit jaar één pure popplaat koopt, die naast enkele geniale melodieën en een waterdichte productie ook een goede portie eigenzinnigheid bevat, laat het dan deze zijn.