Ze verdwalen samen in de schachten van hun dubbelzinnig bestaan. Overdag leven ze onder de grond en ‘s nachts prefereren ze de kille donkerte van de open lucht. Ze fluisteren en praten monotoon en cryptisch. Wat ze beschrijven? Poëzie die met de loep ontcijferd moet worden. Ze communiceren in code. Door de ijle en koude lucht vormen hun uitgesproken woorden wolkjes die als dreiging blijven hangen. Minimale baspartijen, de dromerige en hypnotiserende pianostukken en af en toe een mondharmonica zijn de bliksemschichten die het schouwtoneel vervolmaken. De plaat zit fraai verpakt in een abstracte omslag dat een gitzwart en ondoorzichtig doosje omsluit. Het typeert de muziek op deze cd. A Place between probeert de symbiose te vormen tussen dag en nacht. De sfeer rond de nummers doet wat denken aan de slowcore van Low, enkel is Rothko net dat tikkeltje grilliger. De band laat af en toe hun nummers stilvallen, waardoor er een akelige stilte heerst of een ruistapijt de leegte vult. De teksten zijn brieven, bedenkingen en losse ideeën. Echt gezongen wordt er niet, het is veeleer geconcentreerd praten. Het resultaat is een kruising tussen de postrock van Red Sparrowes, het experimentele van Sigur rós en het minimalisme van Low. Puik werk.
