Op ‘A New Sound’ presenteert de Nederlandse pianist Kees Wieringa vertolkingen van werken van twee componisten: de Amerikaanse klankschapspecialist Alvin Curran en de Nederlandse performancekunstenaar Harry de Wit.
Hoewel elke nieuwe klank natuurlijk in principe nieuw is, kan je dat van ‘A New Sound’ eigenlijk niet zeggen. Althans, niet wat betreft Alvin Curran. Hij schreef For Cornelius in 1981, kort nadat hij hoorde van de dood van de Britse anarchistische componist Cornelius Cardew. Zo anarchistisch als Cardew was, toont Curran zich niet in For Cornelius. Het is eerder zo dat hij zich hier laat kennen als een componist van postromantische pianomuziek helemaal niet slecht, maar niet meer dan dat.
Harry de Wit schreef Sleepers op verzoek van Wieringa en vond direct dat hij, gezien zijn voorkeur voor elektro-akoestische installaties en muziekwerken, Wieringas pianospel een spreekwoordelijke opdonder moest geven. Dat is hem aardig gelukt, door een apparaat te bouwen (De Wit vervaardigt bij voorkeur al zijn apparatuur zelf, kp) dat de trilling van de snaren van de vleugel omzet in een elektronische drone. Het pianostuk zelf is niet opzienbarend, samen met de drone, is dat het wel.
Van totaal ander kaliber is de muziek die pianist Richard Amp (alias van Richard Walker) presenteert op de cd ‘Moi Non Plus’. Ook Amp weet wat postromantiek is, maar hij doorspekt zijn verstilde muziekjes zodanig met found sound en zelfgemaakte veldopnamen, dat er even intrigerende, als ontspannend klankschappen ontstaan. In zekere zin vertoeft hij op het pad van minimalisten als Brian Eno en Harold Budd, maar echt minimalistisch wordt het hier nooit. Een ideale plaat voor de wie in de late uurtjes wil ontspannen met muziek die heerlijk vervreemdt en nooit echt ontspannend is.
