Laat je door de titel niet misleiden, A New Life is geen vreugdevolle viering van nieuw leven. Integendeel, het album is een bijna twee en een half uur durende droefgeestige beschouwing van een beschadigd bestaan. Op de eerste cd (Old Life) soundtrackt Eugenio Caria, de man achter Saffronkeira, de zwangerschap, niet door middel van ambient met de warmte van de baarmoeder, maar door middel van langzaam opgebouwde donkere soundscapes. Galmende geluidseffecten, knarsende tonen en een ondertoon met de rudimenten van een treurige melodie golven af en aan, terwijl een minimale technobeat de muziek op gang houdt. Caria rekt de nummers ver op (negen maanden is ook lang), maar met name de ritmes zijn niet inventief genoeg om ze constant boeiend te houden. Haal Murcofs Remembranza nog eens uit de kast om te horen hoe dat effectiever kan. Helemaal aan het einde komen piano en synthetische strijkers tevoorschijn om het drama van de geboorte extra gewicht te geven. Die elementen blijven aanwezig op cd 2 (New Life), en de muziek vaart er wel bij, maar tegelijk voert Caria de nummers nog verder voorbij de grenzen van hun effectiviteit. Dat is jammer, want de combinatie die hij maakt van dark ambient, Autechre-beats en modern klassiek in de geest van Arvo Pärt en Giya Kancheli kent hele mooie momenten, zoals de gotische afsluiter Endless Agony Of Being Sick. Wie het donker juist graag lang en diep heeft, moet dankzij A New Life niet op de winter wachten.
