Geen enkel genre zo clichématig als de blues. Ernesto pakt de handschoen op en gaat na hoeveel vernieuwing je heden ten dage in dé Afro-Amerikaanse muziektraditie bij uitstek kan steken zonder de kenmerkende stijlelementen verloren te laten gaan. Daarbij koos hij vooral de zangtechnieken en ritmes te behouden; klassieke bluesinstrumentatie en melancholische elementen gooit Ernesto gemakshalve overboord. Datgene wat ‘A New Blues’ voortbrengt, staat niet zo gek ver af van nu soul en broken beats; op grond van het uitgangspunt hadden wij toch gedurfdere resultaten verwacht. Op ruim de helft van de nummers trekt Jonathan Bäckelie (klinkt heel wat minder sexy dan Ernesto, niet?) dan ook voluit de kaart van deze twee genres. Het zijn uitgerekend die gedeeltes van de langspeler waarin opvalt dat Ernesto geen bijzonder fantasierijk songschrijver is. Ondanks de vernieuwingsdrang is ‘A New Blues’ geen hoogvlieger geworden. Wij vermoeden dat de talenten van de jonge Duitse zanger annex producer ongetwijfeld beter tot hun recht komen in een hechte groep. Nu gaat de uitwerking van zijn ideeën nét niet ver genoeg.