A Love Supreme

Net als je denkt dat niemand het nog in z’n hoofd haalt om Coltrane’s meest legendarische statement een nieuwe invulling te geven, komen die van Mattson 2 met hun versie op de proppen.

Het album is intussen zo iconisch dat het plan om er iets nieuws mee te doen bij voorbaat gedoemd lijkt. Er waren al zoveel uitvoeringen, al dan niet trouw aan de spirit of sound van het origineel, dat een waardevolle toevoeging zo goed als onmogelijk lijkt, maar kijk: dit kon een stuk erger.

Tweelingbroers Jared (gitaren, bas, loops, synths, keyboards) en Jonathan Mattson (drums, percussie) besloten het er toch op te wagen en brengen een versie die op papier misschien redelijk foute boel is, en met die overdubs, synths, cheesy gitaareffecten soms ook zo klinkt, maar ze doen er wel hun eigen ding mee.

De structuur wordt intact gehouden, net als alle klassieke motieven en thema’s, maar er wordt al eens gewisseld van gitaareffect, waardoor het stilistisch kan switchen van elektrische statigheid, naar fusion, dwingende jazzrock of zelfs een psychedelische jam, en Jonathan blijkt een uitstekend en veelzijdig ritmisch anker.

De ‘Interlude’ kwakten ze er zelf tussen, maar misstaat niet eens, en voor de rest is het album doordrongen van een compacte creativiteit (ze knijpen een paar minuten van het origineel af) en vooral: de twee mijden al té veel ontzag.

Daardoor durven ze ook afwijken van de monolithische ernst van de opnames van 9 december 1964, en slagen ze er zowaar in om een relativerende frivoliteit binnen te smokkelen die aanslaat en nergens uitmondt in gratuit gelul. Goed voor minstens een paar draaibeurten die al dan niet tot hartelijk schuddebuiken zullen leiden.

tekst:
Guy Peters
beeld:
Mattson_2_A_Love_Supreme
geplaatst:
ma 13 jan 2020

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!