De engelachtige Stephanie Dosen schreef als kind liedjes voor elke jongen die ze leuk vond. Nu schrijft ze liedjes voor verdwaalde geesten. Is dat soms niet hetzelfde ? Op haar nieuwe album A Lily For The Spectre wemelt het van de etherische, uitgepuurde folksongs. Liedjes die zich aanschurken tegen het werk van Cocteau Twins en Joni Mitchell. Dromerig en poëtisch. Haar songs schipperen tussen zeer minimalistische folk en dromerige soundscapes. Het dreigende, fluisterende This Joy opent de plaat. Een plaat die jammer genoeg niet altijd hetzelfde niveau behoudt. Daar zijn de soms iets te suikerzoete melodieën verantwoordelijk voor. De muziek kabbelt soms allemaal iets te rustig en éénvormig door. En toch, en toch, na een paar luisterbeurten werden we lichtjes verslaafd aan de stem. Een twijfelgeval dus, deze Stephanie Dosen. Maar zeker in het oog te houden. Want het oog wil ook wat.