Hoewel wisselend van thematiek, zijn de hoezen van platen op Touch uit duizenden herkenbaar, dankzij de foto’s van Jon Wozencroft, zowel designer, als baas van het label. De platen zelf zijn dat in zekere zin ook, hoewel er niet echt een ‘Touch-geluid’ is. Er bestaat een wereld van verschil tussen bijvoorbeeld Jóhann Jóhannsson en Eleh, maar toch is er een moeilijk definieerbare verbindende factor, die iets te maken heeft met esthetiek en presentatie. Net als, inderdaad, die hoezen. Ook Sohrab past in die traditie. De hoesfoto van een raam vol gebroken glas suggereert dezelfde verlatenheid die de muziek ook ademt. Sohrab is een Iraniër van midden twintig, die in zijn thuisland vrijwel in isolatie aan zijn muziek werkt. ‘A Hidden Place’ begint als kalme, op loops gebaseerde ambient, die doet denken aan Biosphere of William Basinski. De nummers die volgen zijn echter veel losser van structuur. Nog steeds opgebouwd uit langzaam repeterende field recordings, maar zonder makkelijk volgbare ritmiek. Verstrooide melodieën lijken veeleer te ontstaan uit elkaar toevallig kruisende geluiden, dan door een bewuste keuze van noten. Op het mooie ‘Somebody’ wordt de ruggengraat gevormd door vrouwengezang afkomstig van wat klinkt als een oude grammofoonplaat die de buren aan het draaien zijn. De nummers op de b-kant zijn minder optimistisch: over elkaar heen schuivende patronen vormen een desolate dronescape à la Deathprod. Dat gevoel wordt versterkt door opduikende geluiden, zoals een langzaam slaande bel, en later de plotse eenzame roep van een jongen, waardoor soms even de geest van oude :zoviet*france: tevoorschijn komt. De mooie afsluiter is minder donker en het album eindigt melancholisch, in dezelfde stijl als het begon. ‘A Hidden Place’ is uit als download en vinyl, en een gratis extra nummer is te downloaden via