Recent maakte Editions Mego een uitstapje naar Vangelis-land met releases van Emeralds en Oneohtrix Point Never, maar met deze twee platen is het label weer terug in vertrouwd territorium. Robin Fox maakt ‘extreme computer music’, een microgenre dat alleen in de Mego-catalogus lijkt te bestaan. Gewoonlijk doet hij dat ter ondersteuning van zijn laser-sculpturen (zie GC #70), maar nu dus ook zonder beeld, met als gevolg een verzameling muziek zonder melodie en amper structuur. Elektronische chaos wordt afgewisseld met ultrasoon gekrioel en haperende noise; een enkel nummer vol dissonante oscillatoren brengt een relatief rustpunt. Soms doet het geluid denken aan Autechre ten tijde van ‘Untilted’, minus de strakke ritmiek. Collega-lawaaimakers als Russell Haswell en Peter Rehberg maken hun muziek vaak rond een centraal concept, maar ook dat ontbreekt hier, waardoor het geheel een academische oefening wordt. Dan maar modenieuws: de muziekkeuze maakt dezer dagen een belangrijk deel uit van de styling van modeshows. Hippe artiesten wordt gevraagd er live op te treden – zoals La Roux voor Viktor & Rolf – of speciaal muziek te componeren, zoals Justice deed voor Dior. Comme des Garçons, die wel vaker het buitenbeentje speelt met ‘guerilla winkels’ en parfums die naar brandend rubber ruiken, vroeg Florian Hecker om muziek te maken voor een show in 2009. Die is nu ook beschikbaar als 12inch, voor het publiek dat gewoon bij de H&M winkelt. Op het eerste nummer kwaakt Hecker zich als een elektronische kikker in wandeltred door een stukje laptopperij heen. Het is zeer toegankelijk voor zijn doen, en zelfs een beetje melig, niet iets wat je verwacht van iemand die doorgaans noise op de vierkante millimeter maakt. Ook het tweede nummer, waarin een aangeschoten vocoder steeds iets lijkt te willen zeggen tegen een onzekere metronoom, heeft iets olijks. Hierop zien we mannequins nog wel over een catwalk paraderen, maar of ook kant b daarvoor gebruikt is, betwijfelen we ten zeerste. Daar gaat Hecker zich in een drieëntwintig minuten durende soundscape te buiten aan industrieel gebrom en geschaaf. Het is een wandeling door een groot machinepark, een constant veranderende opeenstapeling van dissonant suizende en piepende apparaten, die op een gegeven moment hallucinatoir wordt. We stellen ons zo voor dat het op de catwalk meer de grauwtonen in de holle ogen van de anorexische modellen benadrukte, dan de haute couture.