Elke maand zit er tussen het stapeltje cd’s dat we opgestuurd krijgen om vakkundig te reviewen wel één album waar we niet zo goed raad mee weten. We twijfelen dan altijd aan terugsturen met een briefje waarin we onze onkunde openbaren, of we proberen zo goed en kwaad als het kan toch een gefundeerd oordeel te treffen, met het risico dat we de bal volledig misslaan. Duidelijk is in elk geval dat de band Raf & O allemaal draait rond de ietwat lijzige stem van zangeres Raf Mantelli, die op haar beste momenten wat weg heeft van Lisa Germano of Beth Gibbons. Portishead is ook zo’n band waar we aan moeten denken, maar ‘A Giant In The Snow’ lijkt ons een poging op dromerige, mysterieuze muziek, en daar hebben we toch al betere voorbeelden van gehoord. Bovendien trekken we de stem van Mantelli niet te lang, waardoor we al snel de neiging hebben om het plaatje af te zetten. Op zich heeft de donkere, ietwat triphopperige inbreng van medebandlid Richard Smith wel iets, en we denken dat we dit iets leuker hadden gevonden als instrumentaal album. Zeker als we een lied als ‘Gio’ horen, waarin net iets te veel Tori Amos komt bovendrijven dan goed voor ons is.