A Flame My Love A Frequency

De zevende lp alweer van Colleen, en de derde sinds haar terugkeer in 2007 uit een winterslaap van zes jaar. Met de jaren zijn we de muziek van Cécile Schott hoofdzakelijk gaan associëren met het geluid van de viola de gamba. Op haar vorige plaat, ‘Captain Of None’, had ze daar wel al een behoorlijke dosis elektronica aan toegevoegd, maar op de nieuwe langspeler is het instrument voor het eerst in lange tijd helemaal afwezig. In plaats daarvan vertrouwt Schott vrijwel volledig op een vestzak-synthesizer, een filterpedaal en uiteraard haar stem. Het resultaat zijn ingetogen miniatuurtjes, opgebouwd uit minimale arpeggio’s en loops. De noten dartelen rond, speels en een beetje eenzaam tegelijk. Ergens heeft die benadering wel iets van hoe Schott op haar eerste lp speeldoosjes aaneen breide; tegelijk heeft het puur elektronische geluid meer weg van een minimal Kaitlyn Aurelia Smith. Het filter en de echo-effecten die soms optreden door de overlappende loops zijn de enige overblijfsels van de dubinvloeden die op ‘Captain Of None’ zo’n grote rol speelden. Schotts muziek was altijd al breekbaar, zeker de liedjes waarop ze zingt, maar met deze simpele begeleiding geldt dat nog eens extra. Op twee nummers ruilt ze het geborrel in voor langgerekte, ronduit melancholische synthnoten, en voor een stemming die past bij de context van de plaat: Schott schreef de muziek kort na de terreuraanvallen van 2015 in Parijs, waar ze op dat moment toevallig op bezoek was. Tegelijk is de lichtvoetigheid van de plaat een betoon van veerkracht en levenslust na die vreselijke gebeurtenis.

tekst:
Maarten Schermer
beeld:
Colleen_A_Flame_My_Love_A_
geplaatst:
do 15 aug 2019

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!