Het Canadese Constellation, dat ooit vooral geassocieerd werd met Godspeed You! Black Emperor, Do Make Say Think en Thee Silver Mt. Zion Memorial Orchestra, zorgde er ook voor dat Colin Stetson en Matana Roberts konden uitgroeien tot twee van de meest opmerkelijke en opgemerkte artiesten van de voorbije jaren. Mag nu ook aan dat rijtje toegevoegd worden: multi-instrumentalist Jason Sharp, die er als baritonsaxofonist ook bij was op Roberts’ debuut voor het label, en hier tekent voor een merkwaardige invalshoek. Hij baseerde zijn debuut op poëzie van Robert Creeley (1926-2005) en heeft geprobeerd om een cyclus te maken over het menselijke hart. Dat door de hartslag en ademhaling als fundament voor de muziek te gebruiken, maar dan wel door het te verwerken met zelfgebouwde instrumenten en samen met een handvol collega’s verder aan te vullen met o.m. synth, feedback, bassaxofoon, pedal steel en viool. Het leidt in de driedelige titelsuite tot een geslaagde combinatie van elektronische en akoestische sporen, met lagen geritsel, drones, pulserende beats en strijkersruis die net zo goed stromende regen kan zijn. In het middenluik wordt de muziek grilliger, turbulenter, lijkt het wel alsof het hart uit de borstholte wil springen, met hels geschuur dat klinkt als hees geblaf, en een hysterische chaos in ‘Blast At Best’. Het tweeluik ‘Still I Sit With You Inside Me’ keert dan weer terug naar een meer gave, gestroomlijnde aanpak. Hier klinkt Sharps muziek melodieuzer en filmisch, een groot contrast met al het voorgaande. Of het de impact gaat hebben van het werk van Stetson en Roberts valt nog af te wachten, maar Sharp is er wel in geslaagd om net zo behendig de genrehokjes te ontwijken, waardoor ettelijke luisterbeurten (mét koptelefoon, natuurlijk) een reisbureau helemaal overbodig maken.