Je zal maar een organist als Harm Wierda in je kerkgemeenschap hebben. Dan is er misschien eens een reden om zondagmorgen vroeg op te staan voor een muzikale dienst. Wierda is lid van de Groningse Mormonengemeenschap en met 777 levert hij zijn debuut vol duistere orgeldrones af. Dit zijn duidelijk geen hallelujah lofzangen, Wierda duikt met dit album eerder in de duistere onderbuik van het spirituele. Met het orgel onder zijn vingers als onuitputtelijke bron voor het scheppen van donkere sferen. Moving Heavy Machinery prikkelt en fascineert, de lange drones worden constant belaagd door pesterige, korte tonen. Hoge en felle tonen, sneller en sneller. De zestien minuten die dit openingsnummer lang zijn intrigeren op eenzelfde manier als Klaus Schulzes Irrlicht, al ligt bij Wierda de nadruk minder op outer space en meer op het doemdenken dat schuilt in het menselijk bestaan. Nog een tik interessanter is Evolving Numbers dat van start gaat met de tekst I like to think / some things are real / sometimes / dont you terwijl de orgeldrones in spiralende bewegingen een euforisch moment uitbeelden. Even wegdromen en je zit zo met Pink Floyds ‘Ummagumma’ voor de lavalamp, heftig te trippen. Wierda bespeelt zijn instrument als een soort krautrock-tovenaar, onvoorstelbaar hoe ver de kracht van de orgel hier reikt. Voor elke emotie een klank. Prachtig debuut.