4040

‘4040’ – de titel verwijst naar de lengte van de plaat – is het debuutalbum van de Zweed Marcus Wrangö onder de naam Wavemultiplier. Wrangö werkt in het zelfde genre als bijvoorbeeld Alva Noto, Mika Vainio’s Ø en snd: kale posttechno van mathematische precisie, waarin geluid net zo belangrijk is als muziek. Wie ‘4040’ op de achtergrond op heeft staan, hoort een kale technoplaat die uit weinig meer bestaat dan een kale beat, vervormde bassen en een enkele sonar-blip. De details zitten weggedrukt onder het oppervlak, als blokken ruis, langzaam vervormende bromtonen, accenten die je makkelijk mist als je niet oplet. Dat wil niet zeggen dat wanneer je dat wel doet, er een hele andere wereld voor je open gaat. Zaken als melodie of groove zijn er gewoonweg niet; de plaat het hebben van precisie, consistentie en klankkleur. Wrangö gebruikte naar verluidt veel akoestische geluiden als bronmateriaal, wat bepalend is voor het geluidsbeeld van de plaat. Met name de hihats en andere drumgeluiden hebben een beetje vuil karakter, net als de suizende drones op sommige nummers. Daarmee heeft ‘4040’ een redelijk eigen geluid, wat in dit overvolle genre een pre is. Tegelijk laat het me allemaal ook nogal onberoerd. Het is moeilijk te zeggen wat het precies is dat zoiets abstracts wel kan doen beroeren – perfecte eenheid van vorm en geluid? sonisch extremisme? toch de menselijke maat? – maar ‘4040’ heeft er niet genoeg van.