Rudi Huybrechts is een van vele namen die in de vroege jaren 1980 opereerden in de cassette-underground waar (vaak vanuit de jongenskamer) druk werd geëxperimenteerd met elektronische geluiden. Zijn alter ego Schicksal mag tot dezelfde generatie en scene worden gerekend als onder meer Asmodaeus, Somnambulist, Vita Noctis, Emotional Violence, M. Bryo en Enzo Kreft. Allemaal namen die eerder verschenen op de prima (en daardoor uitverkochte) ‘Underground Wave’ compilaties van Walhalla. Opvallend ook is de vaststelling dat de hernieuwde interesse voor de jaren 1980 er rechtstreeks heeft toe geleid dat heel wat van die actoren van toen opnieuw zijn opgestart en zelfs nieuw werk hebben uitgebracht. Schicksal is daar een mooi voorbeeld van. ‘365 Days’ is een collectie van oud en nieuw materiaal; van een analoge en een digitale modus operandi. In tegenstelling tot heel wat van zijn generatiegenoten kiest Huybrechts niet voor minimal wave of cold wave, maar opereert hij op de rand tussen electro, rudimentaire Electronic Body Music en (proto) new beat. Die cocktail klinkt charmant primitief zoals in de originele versie van ‘Crash On The Street’, dat overigens in de lijn ligt van het vroege werk van Snowy Red en The Normal. In ‘No Contact’, ‘Technology’ of ’24 Hours (Perfect Body Mix)’ horen we de eerste voorzichtige aanzetten tot wat zich later dat decennium zou ontwikkelen tot new beat. ‘365 Days’ klinkt in zijn totaliteit wel degelijk retro, maar dan zonder gedateerd te zijn. Fans van Walhalla of alle hierboven vermelde artiesten weten wat te doen.
