Detroit, Michigan. Waar funk, r&b en techno geboren zijn. Na de kantooruren is deze stad leeg en verlaten, een spookstad waar de zwarte kids zich uit verveling op muziek storten. Hiphop, house, jazz en techno. Zo zal het wellicht ook met Kenny Dixon Jr. gegaan zijn. Muziek uit noodzaak. Het vervolg op ‘Black Mahogani I’ is een mini-album met twee jazznummers (en wat bonus beats). ‘When She Follows’ duurt achttien minuten, ‘Rectify’ zeven. Beeldt u zich een kroeg in waar om 4 uur ‘s morgens een jazzjam aan de gang is, terwijl in de kelder enkel nog b-kantjes van Lil Louis gedraaid worden. Die sfeer heeft Moodymann op zn nieuwe plaat kunnen grijpen. Het behoort tot het beste wat hij ooit heeft gemaakt en doet de kleine teleurstelling van zijn voorganger vergeten. Grandioos. Theo Parrish was op zijn dertiende al dj, knutselde zijn eigen nummers in elkaar en haalde later in Chicago een Bachelor of Fine Arts degree. Sinds 1994 woont hij in the D. Zijn werk is net als dat van Moodymann opgebouwd uit house, disco- en jazzsamples maar is veel verregaander. ‘Parallel Dimensions’ was oorspronkelijk een op 1000 exemplaren geperste cd voor zijn Sound Signature label, maar Ubiquity heeft gelukkig de kans gekregen om deze ruwe diamant aan een breder publiek te laten horen. En deze kans mag u niet laten liggen. Wie platen van Madlib, Herbert, Sun Ra of de vroege Black Dog heeft staan, zal zeker ook van de abstracte grooves van Parrish kunnen genieten. De beats zijn heel rauw of komen er soms helemaal niet in voor; wel veel percussie en repetitieve, bijna hypnotiserende keyboardmelodietjes. Betoverend en heel meeslepend. Net als de plaat die hij onlangs uitbracht met The Rotating Assembly, een los-vaste groep muzikanten die de sound van Parrish opentrekken naar soul en (nog meer) jazz. Het gebruik van meer vocals en live instrumenten maakt dit album misschien iets toegankelijker, maar nog steeds is er de typische, soundscape-achtige productie waar je telkens weer nieuwe lagen in ontdekt. Parrish werk haal je er ook zo uit op het album van 3 Chairs, een project waarvoor hij samen met Moodymann, Rick Wilhite en Malik Pittman in de studio dook. 3 Chairs getuigt van visie. Het is music formerly known as house. Of het nu de verslavende discoloops van Moodymann of de abstracte funk van Theo Parrish is, deze jongens weten waar het naartoe gaat. Met de hulp van schoon volk als Norma Jean Bell en Amp Fiddler halen ze het onderste uit de kan en doen ze de rijke muzikale traditie van Detroit alle eer aan. Te ontdekken.