Hun podiumact leuken ze op met bescheiden legers, bevolkt door Sneeuwwitjes met machinegeweren, grasmaaiers en uit de plaatselijke bossen gerekruteerde drummers. We proberen Shit and Shine al anderhalf jaar te interviewen, telkens vergeefs. Eén keer reden we op weg naar hun concert een jonge eland aan, een andere keer werden we gekidnapt door aliens uit Oekraïne (maar het kan ook Ekeren geweest zijn). Begin december zou het er dan toch van komen, toen de groep botweg haar Europese tournee afgelastte. Eén en ander zou een mens doen vergeten dat de lappen lawaai die het Engels-Texaanse collectief op plaat smijt, van een zeldzame generositeit zijn. Overdaad deugt, als Shit and Shine aan het werk zijn u moet ons in deze echt geloven. Lange en kortere stukken, nu eens pijnlijk-luid (denk de slag van een vlakke hand tegen een ontstoken oor), dan weer abstract en ingehouden. ‘229 2299 Girls Against Shit’ heeft met zijn opeenvolging van korte en lange stukken hier en daar lijkt er tussen de sonische bombardementen zelfs een rustpunt ingebouwd – iets van een luisterspel voor de apocalyps. Af en toe wordt de geluidsbrij doorsneden door een welgemikte stemsample een schotse shanty of een gesprekje langs een motorracebaan, maar doorgaans is de dreun of de groove baas. Die dreun komt overigens niet altijd van 2 bassen en twintig drummers: Roberts Church Problems heeft zelfs iets van oude Detroit Techno (al zou het ook Frankfurter House kunnen zijn: wij zijn niet héél erg thuis in die dingen). Op de cut-up ‘Im MAKING my LUNCH!!’ Lijkt het dan weer alsof Sickboy aan de slag is gegaan met een plaat van Wolf Eyes. ‘229 2299 Girls Against Shit’ is veruit het meest intrigerende stuk lawaai dat wij dit jaar in de stereo staken. En dat interview houdt u tegoed.