Het moest ervan komen. Er waren al tal van uitgaven van de Thaise molam, de muziek uit Isan die met bewoners van deze noordoostelijke regio naar de hoofdstad Bangkok migreerde. Naast compilaties van bestaande opnamen, kwamen er ook nieuwe cd’s. Chris Menist, een van de drijvende krachten achter deze golf van psychedelica uit het Verre Oosten, heeft nu zelf een groep bij elkaar getrommeld – The Paradise Bangkok Molam International Band. De naam is even omslachtig als correct. ‘Paradise Bangkok’ verwijst naar Menists gelijknamige label, en ‘International’ naar het feit dat hij als Brit percussie speelt tussen Thaise muzikanten. Bovendien is de invloed van Angelsaksische popstijlen, ritmes en klankidealen sterker dan op albums die geworteld waren in Thaise opvattingen over hoe muziek moet klinken. Daarmee toont de vijfkoppige band aan dat bruggen tussen deze twee muzikale werelden heel goed te slaan zijn. Aan de Thaise kant staan de tweesnarige phin en het mondorgel khaen (dat orgel moet je overigens letterlijk nemen: het bestaat uit een bundel bamboepijpen die aangeblazen worden). Het Westen wordt vertegenwoordigd door basgitaar en drumstel. En door de conga’s van Menist, al doet zijn rol denken aan die van een ruimhartig sponsor van een fanfare die de grote trom mag spelen, als hij maar zachtjes slaat. De gestroomlijnde klanken van de Thaise instrumenten en hun rondjes rennende melodieën doen de zinnen flink krommen. Je ziet armen en benen zwabberen alsof de relativiteitstheorie er vat op gekregen heeft. De ritmesectie leidt die buitensporige bewegingen in sociaal aanvaardbare banen. Met andere woorden, dansen op deze muziek is de beste ontsnappingsclausule, mogelijk de enige.