Eindelijk het nieuwe tweede album van Neung Phak, het gelegenheidsproject van Mono Pause uit Oakland, gebouwd rond onder meer Peter Conheim en Tyler Harwood en aangevuld met vrienden waaronder Mark Gergis van Sublime Frequencies. De band speelt folk -en popsongs uit Thailand, Cambodia, Laos, Vietnam en Indonesië die ze naar hun eigen hand zetten met behulp van westerse en originele Aziatische instrumenten. Wereldmuziek kun je het allerminst noemen aangezien psychedelische pop en folkloristische funk de boventoon voeren. Dat alles met als doel een vintage cultgeluid. De opener ‘Kawp Koon’ is retro molampop uit Thailand, gevolgd door de swingende Javaanse dangdut popsong ‘Bang Toyib’ waarin Alan Bishop van Sun City Girls, Alvarius B en Sublime Frequencies in zijn beste Bahasa zingt met passend genepen stem. De song ‘Fucking USA’ kent een tof achtergrondverhaal, want deze werd opgenomen in het Noord-Koreaanse Pyongyang in de Kim Studios en ze zijn daarmee de eerste en enige Amerikaanse band die daarin geslaagd is, met een subversief knipogende titel daar bovenop en geheel gezongen in het Koreaans. Voor de verzamelaars is hiervan een gelimiteerde 7inch uitgebracht. ‘Khmer 28’ wordt door Cambodiaanse sferen gehaald van heerlijk psychedelische instrumentele pop, waarna ‘Poo Jud’ en ‘Poot’ vol in dansbare Thaise pop en funk vallen met de genepen stem van de Thaise zangeres Diana Hayes. ‘Sa-Ha’ is een speciale pot rommelfunk uit Vietnam met bizarre omslagen en in de swingende rock van ‘Wai Wai Wai’ ligt het waarom er dik bovenop. Het instrumentale ‘Koisun Ching’ vervolgt met Thaise Shadow funk psychedelica. De donkere rocksong ‘Nong Mao Pee’ is gevuld met kattengejank als een knipoog naar een Laotiaanse folksong. De plaat wordt afgesloten met ‘Sad Chatri’ – een uitgesponnen, instrumentele versie van een folkloristische Thaise vertelling. Straffe curry!