Eenmansband Telekinesis! beheerst de kunst om de grootste ellende in lekker luchtige pop te stoppen. De tweede plaat van de uit Seattle afkomstige Michael Benjamin Lerner klinkt als een heerlijke wandeling op een zonnige dag. Twaalf nummers die beatmuziek en new wave bij elkaar brengen en daarmee een glimlach op het gezicht toveren. Bubblegum voor de oren, maar het moment dat je mee gaat zingen en daar nodigt Telekinesis! voortdurend toe uit besef je dat het leven van Lerner niet zo rooskleurig is. Geen geld op de rekening, voortdurend alles fout doen, niet van iemand kunnen houden, niet meer van iemand houden. De meest positieve tekstuele noot die te horen valt, is de mededeling dat het naar de toekomst wel beter moet gaan.
Alles verpakt in fijne korte liedjes die stuk voor stuk in het hoofd kruipen, en daar niet meer uit willen. Pop met een dubbele bodem, muzikaal niets nieuws onder de zon maar wel enorm lekker.