Supersilent en daarmee ook hun label, Rune Grammofon, debuteerde in 1998 met dit driedubbel album vol overrompelende junkyard spacejazz. Verreweg het ruigste werk van de Noren die zich met 5 en 6 steeds verfijnder gingen profileren. Ondanks deze behoorlijke brok -drie dikke, vette uren- aan ontluikend Supersilenttalent bloedt de relevantie uit elke porie. Hier werd niet alleen een fundering gelegd; hier werden compleet nieuwe bouwwerken neergezet. De horizon van de Noorse muziek werd definitief verbreed en Rune Grammofon het belangrijkste Scandinavische label. Deze rerelease in een nieuw, helblauw jasje is ondanks dat toch meer luxe dan noodzaak. De opkomst van Sunburned Hand Of The ManM, Mouthus en Jackie-O’-Motherfucker hebben zonder het expliciet te beseffen de lijn van 1-3 voortgezet. Vrije, ritmische structuren, electro-akoestica en noise als seinposten langs een weg die naar het New Weird America leidt. Soms laat het wonderschone trompetspel van Arve Henriksen je even rustig wegdromen richting Miles Davis-terrotoria terwijl Stens elektronica zachtjes op de achtergrond ratelt. Op andere momenten is de dynamiek overweldigend en het samenspel tussen Sten, Henriksen en de rest uitermate opzwepend. Drum n bassritmes, tierende noise, kling-klong-klang-klang-klong-kling sympfonieën en heel af en toe duistere ambient en zweverige blazers. Vergeet terwijl je luistert vooral niet dat elke klank voortkomt uit improvisatie en je hebt een wonderlijke reis voor de boeg. Liefhebbers van jazz, experimentele rock, noise, avant-garde vinden in Supersilent misschien wel hun meest interessante gemene deler.