Autumn Falls Festival is eclectisch en veelbelovend (26/11/2012 – 2/12/12, Brussel)

De herfst trekt met horten en (wind)stoten door het land en van 26 november tot en met 2 december strijkt het Autumn Falls festival voor de derde keer neer in Brussel.  Alvorens de tijdelijke concertstilte van december arriveert  kan de eclectische en alternatieve liefhebber deze week nog een flinke dosis optredens van internationale artiesten tot zich nemen.  Autumn Falls biedt een uitgebreid programma in diverse zalen door de stad.

Op deze eerste avond in Atelier 210 direct een mooie affiche die volledig draait om het 15- jarig jubileum van het Canadese Constellation-label. We weten bij Gonzo nog al te goed hoe we van het label begonnen te houden. Na het ontdekken van de magistrale post-rock albums van Godspeed You! Black Emperor, Do Make Say Think en Silver Mount Zion is het label vrijwel nooit meer uit ons hart geweest. Vijftien jaar gaat snel, het label is nu uitgegroeid tot een eigenzinnige tiener die verder heeft leren kijken dan post-rock alleen.

eric1
Eric Chenaux

Eric Chenaux bijt het spits af voor een half gevulde zaal. Deze gitarist van Sandro Perri kan zelf ook een aardig stukje musiceren en heeft sinds 2006 al vier albums op het label uitgebracht. Zeer diverse albums die uiteenlopen van improvisatorische folk tot drones en rock. Het meest recente Guitar & Voice, een pareltje van een album,vormt de basis voor zijn compacte set vanavond. Met een lange uitgesponnen compositie van fuzzgitaar op Hendrixiaanse wijze en achtergrond drones van een harmonuim (of Indiase ragabox?) maakt hij direct een sterke indruk. Onze aandacht is gepakt. Chenaux vervolgt met een ander mooi stuk (‘Put In Music’) waarbij zijn fluweelzachte stem als mist door de zaal zweeft. Daarna begint hij een psych-folk riedel met wahwah-effecten terwijl de achtergrond van harmonische drones blijft doorklinken. Met een batterij aan pedalen schakelt hij vervolgens vooral tussen fuzz, wahwah, onderwater en andere gitaareffecten en krijgen we helaas minder van zijn fluwelen stem te horen. Aan het publiek vraagt hij nog of hij een a capella song of een gitaarimprovisatie zal spelen, maar na vele kreten om een acapella kiest hij toch voor het laatste. Hij sluit af met de compositie ‘Sliabh Aughty’ waarbij een Ierse folk song wordt bewerkt tot een uitgesponnen stuk vrije fuzzy gitaarmuziek. Geweldig goede set, de lat wordt meteen hoog gelegd.

Het is alweer vijf jaar geleden dat Sandro Perri de lage landen en Brussel heeft aangedaan. De man die in de kleuterjaren van het Constellation label nog bekend stond als Polmo Polpo (het meesterlijke album ‘Like Hearts Swelling‘ zit nog altijd in onze herinnering) is sinds een paar jaar uitgegroeid tot een volledige band. Serene composities en ingetogen songs (zoals op zijn eerste album ‘Plays Polmo Polpo‘ onder eigen naam) blijven daarom een beetje uit. Zijn set begint wat  rommelig; de mooie uitlijningen van zijn songs zijn moeilijk te ontwaren en ook in het anders prachtige ‘Double Suicide’ komt zijn zachte, dromerige stem komt niet goed aan de oppervlakte. In het midden van de set hervindt de band even haar geluid en horen we gearrangeerde prairiepop in bevreemdende sferen. Songs als ‘Changes’ en ‘Wolfman’, afkomstig van het laatste album ‘Impossible Spaces‘ zijn hier een mooi voorbeeld van.  Het optreden kabbelt voort zonder een duidelijke richting en de sfeer valt een beetje weg. We hunkerden vooral naar de klanken van zijn jongere jaren, die bleven natuurlijk uit. Maar toch hadden we er veel meer van verwacht.

Het publiek laat geen twijfel bestaan over het feit dat Do Make Say Think de  hoofdact van de avond is. De zaal staat plots bomvol en iedereen dringt naar voren voor een goed zicht op de helden uit Toronto. Sinds het geslaagde, laatste album ‘Other Truths‘ uit 2009 hebben de heren geen nieuw werk meer uitgebracht. Het was ook al weer even geleden dat ze in onze streken waren, wellicht doordat bandlid Ohad Benchetrit druk genoeg is als frontman van Broken Social Scene? Het oeuvre van de band gaat diep genoeg om muzikale verdeeldheid te zaaien onder fans: de één wil vooral veel materiaal van het album ‘Winter Hymn Country Hymn Secret Hymn‘ horen terwijl iemand anders hoopt op ‘You, You’re A History In Rust‘ of zelfs het dwarse & Yet & Yet.

domay
Do May Say Think

De band maakt een ingetogen begin, maar bedient de zaal halverwege met een climax van brullende gitaren en stevige slagpartijen van de twee drummers James Payment en David Mitchell. Het is duidelijk dat we inmiddels zijn vertrokken voor een flinke trip. In een aantal songs volgt er  samenspel van  Ohad Benchetrit (saxofoon) en Charles Spearin (trompet) bijgestaan door Justin Small op de keyboards. Elke song opnieuw is een lange opbouw met een stevige climax. Soms via soundscapes van de blaasinstrumenten (waaronder ook even de dwarsfluit), de andere keer via gefriemel op de gitaren met geroffel van kwastjes. Het geheel afgewerkt met ijle tonen op de keyboards of digitale orgelklanken. Dit is post-rock van de hoogste orde met herhalende climaxen, uitbarstingen en ingetogen momenten die de zaal op geen enkel moment vervelen. Klassiekers als ‘Fredericia’, ‘Hooray! Hooray! Hooray!’, ‘Auberge Le Mouton Noir’, ‘107 Reasons Why’ komen voorbij en doen vele fans juichen.
Hoe verder de band teruggaat, des te meer het publiek in extase raakt. Een extase die draait om het gevoel je in deze gouden oude tijd te mogen wentelen, al is het maar voor even. Tegen het einde komen ze nog een keertje terug voor een aantal toegiften. Ter ere van hun 17-jarige jubileum spelen ze de compositie ‘1978’ van hun eerste zelf-getitelde album. Een plaat waarop jazz elementen en de vroege invloed van Tortoise duidelijk naar voren komen. Met het prachtige slotstuk ‘The Universe!’ laten ze de zaal in vuur en vlam achter. Omdat het publiek een aantal minuten blijft applaudisseren en scanderen komt Do May Say Think zelfs nog een tweede keer terug om te spelen.

Brede glimlachen alom na afloop van een set die dik anderhalf uur duurde; ‘Wauw, ze klinken live zoveel krachtiger dan op hun albums!” zegt een Spaanse vriend met glunderend gezicht. Het is 0:30u en alles is afgelopen, gemaakt, gezegd en gedacht. Deze speciale Constellation-avond is ten einde en we trekken tevreden huiswaarts. Onderweg passeren we de vele -rondom de Europese wijk opgestelde- politieposten die de stad moeten beschermen tegen zogenaamd gevaarlijke melkboeren -ahum-.

tekst:
Seb Bassleer
beeld:
autumn
geplaatst:
wo 28 nov 2012

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!