Okkultokrati uit Oslo bewijst met hun vierde langspeler ‘Raspberry Dawn’ absoluut niet voor een gat te vangen te zijn. Net als op de voorgaande platen is er geen lijn te trekken doorheen de diversiteit van de nummers. En net daarom blijft deze bende zich voortdurend heruitvinden. Black metal? Zat er ooit ergens wel in, maar dat willen ze niet horen of weten. Metal tout court? Van hetzelfde laken een pak. Punkrock dan? Postpunk? Ja, zeker, maar dan met een zeer grote scheut new wave deze keer. Of toch weer niet, want het openingsduo ‘World Peace’ en het titelnummer zijn onvervalste Necromantic Rock, zoals de band het zelf noemt. Snelle punkrock dus, met een duister kantje. Verderop staat het intrigerende, zes minuten durende ‘Suspension’, een trage slepende cold wavesong met intrigerende stem bovenop een laag synthesizers. Neen, geen andere instrumenten. Een beetje alsof Ultravox door Black Flag wordt gebracht. ‘Hard To Please, Easy To Kill’ heeft dan toch dat randje black metal, vooral door de stem die boven de punkrock dondert. ‘Hidden Future’ vermengt snotty punkrock, darkwave, psychedelica en intelligente new wave tot een bevreemdend en tegelijk verwarrend geheel. Het lijkt wel alsof de band niet goed weet wat ze willen, maar niets is minder waar. Okkultokrati is namelijk aanhoudend op zoek naar vernieuwing en gebruikt daarvoor de recente decennia muziekgeschiedenis om die allemaal tegelijk door de mangel te halen. Op zijn Noors, dus net dat beetje anders. Het binnenhalen van Feffe Severin op synthesizers heeft de groep net dat beetje extra ademruimte om nergens in herhaling te vallen. Het enige dat echt is gebleven van de vorige drie albums is de voorliefde voor het macabere en een eigenwijze kijk op het maken van muziek die niet aan een genre gebonden wil zijn.
