Qoosui

Het is nu twee jaar geleden dat de Japanse zangeres en klankengoochelaar Haco mensen meelokte naar de geheime tuin die blijkbaar in ieder van ons te vinden is. Een gebied van fluisteringen, geurige nevels, vage silhouetten, indirecte zinspelingen, van sensualiteit en verleiding. Voor je daar binnen ging, werd je je nog gewaar van geluiden uit de fysieke buitenwereld: de metro, klokgelui, golven, zelfs een blaaskapel. Al waren die meestal wel door de digitale molen gehaald. Dat alles heeft ze op ‘Qoosui’ achter zich gelaten. Werkte ze op ‘Secret Garden’ nog met gastmusici als violiste Rachel Steadman en gitarist Stuart O’Connor, het heeft er alle schijn van dat ze ‘Qoosui’ in haar eentje opgenomen heeft. Wat er ook aan instrumenten gebruikt is, alles is vloeibaar geworden, uitgesmeerd tot brede, ruisende velden. Daar zwemt haar stem in rond, ontdaan van alle fysieke tastbaarheid. Een enkele keer doemt er iets herkenbaars op, zoals zware akkoorden van een elektrische gitaar aan het slot van ‘Anesthesia Love’ en een keyboard dat ‘Shooting Stars In Your Eyes’ omgordt met dromerig, golvende klanken, terwijl ze fluisterend zingt hoe haar omgeving zich manifesteert in de ogen van iemand die blijkbaar naast haar ligt. Vergeleken met de consistente kracht van Haco’s visie is ‘Door Girl’ van voormalig punker en dwarsligger Shilpa Ray een armzalige vertoning. Het merendeel van het materiaal op dit album is doorsnee pop. Nick Cave zal vier jaar geleden ongetwijfeld zijn redenen gehad hebben om haar een opkontje te geven door haar eerste ep op zijn Bad Seed label uit te brengen. Maar als ze indertijd de rauwheid in persoon was, dan heeft ze die nu wel vaarwel gezegd. Muzikaal gesproken, tenminste. Mogelijk zijn haar teksten even opruiend als voorheen. Maar met zoveel flauwe popgeluiden kan ik het niet meer opbrengen om daar in te duiken.

tekst:
René van Peer
beeld:
Haco_Qoosui
geplaatst:
za 12 jan 2019

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!