Er was eens een jaar dat iedereen geloofde in Border Community. Het werd het label van de verrassende nieuwkomers James Holden en Nathan Fake. De twee meest memorabele namen. Het opperhoofd kreeg sterallures en teert al jaren op zijn oude bekendheid. Nathan Fake daarentegen trekt zich met enige regelmaat terug en maakt af en toe een plaat. Eentje waarbij je iedere keer weer denkt, wat is ie toch goed. Niet memorabel, gewoon netjes en fijn. Zo ook op ‘Providence’ voor Ninja Tune. Een beetje een gek huis om onderdak te vinden, maar misschien de enige plek nog waar Nathan Fake zichzelf kan zijn. Hij speelt met hoofdletters en spaties in zijn titels. Hij lijkt de analoge synthesizers van de heren van de hitserie ‘Stranger Things’ gestolen te hebben en speelde ongetwijfeld leentje buur bij Eaves en J.G. Biberkopf. ‘Providence’ klinkt als een stotterende teletijdmachine, onderweg naar een andere planeet zonder de brutale desolaatheid en ecologische, dystopische vraagstukken van de nieuwelingen. En dat wreekt zich een beetje. ‘Providence’ is redelijk ouderwets in klank, alsof alle elektronische wervelwinden nog de wereld moeten overdonderen terwijl alle jongelui net een gigantische overwinningstocht begonnen zijn die alle geschiedenis naar de vuilnisbakken verbant. Niet dat dat de juiste attitude is, maar Nathan Fake draaft hier toch een beetje op als de dertigplusser die liever met die analoge synths speelt uit een nostalgisch verlangen. Neemt niet weg dat ‘Providence’, eens met zorg geconsumeerd; af en toe gewoon netjes lekker klinkt. Zoals op de titeltrack, met zijn overschot aan schelle arpeggio’s tegen een banaal drumritme maar vervuld van een melancholische melodie. Een gevoel die hij doortrekt op ‘HoursDaysMonthsSeasons’ Of het met Prurient ingespeelde ‘DEGREELESSNESS’, het grauwe buitenbeentje. Langzaam duiken de pijnpunten ook op. De arpeggio’s vallen in herhaling en worden gigantisch vermoeiend. Ook al is de omkadering iedere keer een tikje anders. Nostalgie vreet blijkbaar aan het geheugen. Of niet. Na het ietwat dronende ‘Unen’ verandert de sfeer en lijkt Fake vooral de bastonen van zijn nieuwe synthwereld uitgedokterd te hebben. Even toch. Tot ‘CONNECTIVITY’ van start gaat. Hij vindt wat urban beats op ‘RVK Feat. Raphaelle’ en flirt wat met jongens als Lotic. Toch, het lukt niet helemaal om verknocht te raken aan ‘Providence’. De tijdsgeest heeft Nathan Fake al ingehaald en de plaat ligt nog maar net in de bakken.
