Pom Pom

Over weinig muzikanten is de laatste jaren zoveel geschreven als Ariel Pink. De muziektheoreticus Simon Reynolds zag in zijn eclectische opeenstapeling van stijlen en producties zelfs hét antwoord op de door retromania geteisterde muziekwereld van vandaag de dag. Het album ‘Before Today’ dat hij samen met zijn band Haunted Graffiti in 2010 uitgaf, was dan ook een productioneel hoogstandje dat refereerde aan alle tijden tegelijkertijd, maar op hetzelfde moment volkomen tijdloos leek te zijn. Twee albums verder doet Haunted Graffiti al niet meer mee en levert Pink solo het 71 minuten durend dubbelalbum ‘Pom Pom’ aan. Waar ‘Before Tomorrow’ en het daarop volgende ‘Mature Themes’ een soort uitkristallisering waren van zijn visie, die daarvoor al ruim tien jaar over tientallen platen en cassettes was verspreid, waaiert Ariel hier weer als vanouds alle kanten op. Het is natuurlijk min of meer de basis van zijn muziek om te hoppen van het een naar het ander, maar anders dan bij de vorige twee ‘grote’ albums komt op dit album niet alles stilistisch weer bij elkaar tot iets wat meer is dan de som van de delen. ‘Pom Pom’ is 71 minuten ongeremde Ariel Pink-pop zonder vooruitgedacht concept. Daarbij komen zijn neuroses en depressies extra goed uit de verf en dat is wel zo prettig. Op ‘Pom Pom’ is Ariel Pink niet langer de verlosser van onze postmoderne sores, maar een menselijke, verwarde muzikant die wel van een grapje houdt. Het is meer van hetzelfde en het wordt ook op die manier gebracht. Een eclectische massa met voor ieder wat wils. En zo is Ariel Pink een mooi kind van zijn tijd.

tekst:
Niek Hilkmann
beeld:
Ariel_Pink_Pom_Pom
geplaatst:
di 8 jan 2019

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!