Na zijn cd ‘Rituals’ slaat elektronica-tovenaar David Shea een verrassende richting in. Nauwelijks digitale hulpmiddelen op ‘Piano 1’, maar uitsluitend muziek gespeeld op het instrument waar de titel naar verwijst. Nu heeft Shea al eerder stukken geschreven voor piano. Die waren altijd bedoeld voor klassiek geschoolde musici, en kwamen meestal terecht op cd’s met zijn karakteristieke collage-muziek. Op aanraden van Lawrence English is hij stukken gaan schrijven die hij zelf kon uitvoeren, zo vertelt hij in een interview. Nu gebruikte hij de piano wel als hulpmiddel bij het componeren, maar technisch is zijn spel verre van volmaakt. Enerzijds moest de muziek niet al te veeleisend zijn; anderzijds betekende het dat Shea zich door intensief repeteren vertrouwd kon maken met het instrument. Hij leerde waar de grenzen van zijn kundigheid lagen, en hoe hij de diversiteit en nuances in het klankpalet van de piano kon benutten. English had hem nog één opdracht gegeven: schrijf muziek die bij film gebruikt zou kunnen worden. Shea heeft er inderdaad een beeldende cd van gemaakt, vol impressionistische melodieën. Hij heeft ook het sustainpedaal ontdekt, zodat opeenvolgende tonen en akkoorden lang blijven hangen, en met elkaar mengen tot bitterzoete wolken die langzaam oplossen. Anders dan veel bespiegelende pianomuziek van dit moment stroomt bij hem niet louter zoetigheid uit de snaren. Het mag schuren en wringen, maar het is meestentijds bedachtzame muziek met een kalm tempo. Goed te genieten, al had hij zijn liefde voor filmcomponist Henry Mancini wat mij betreft niet uit hoeven dragen in de laatste vier stukken. Gezien de titel zal er wel een vervolg komen. Benieuwd waar Shea dan mee aan zal komen.
