Na ‘Theta’ (2013) en het prachtig vormgegeven ‘Delta’ (2014), vormt deze lp het sluitstuk van een Mediterrane trilogie. Waar de tribale elektronische muziek van deze Italiaan (een uitgekookt mengsel van etnische ambient en opzwepende elektronische ritmes) ons maar zelden kan verrassen, houden we wel van de overvloedige manier waarop Toni Cutrone stemmen, dissonante noiseklanken, en gevonden geluiden invoegt. Niet voor niets prijkte hij al tweemaal op ‘Mind The Gap’. Het ene moment ben je een ongenode gast op een heidens ritueel, het volgende lijk je het middelpunt van een grootschalig samoeraigevecht. Niet alle spookachtige geluiden zijn uit het verleden gestolen: sommige traditionele muziek werd opnieuw ingespeeld door avant-garde accordeonist Luca Venitucci. Het belang van ritmebalans hoef je aan een drummer als Cutrone niet uit te leggen, maar ook wanneer de rust nederdaalt en enkel etnische samples, drones en loops hun werk doen, blijft deze lp boeien. Toch een klein punt van kritiek: uitgerekend het openingsnummer is qua opbouw tweemaal sterker dan de andere tracks. Hierdoor ontstaan hoge verwachtingen, die ‘Phi’ uiteindelijk maar half kan inlossen. Maar we hebben het hier over een terugval van uitstekend naar degelijk, en we kennen er velen die dieper vallen.