Twintig jaar nadat pedal steelgitariste Susan Alcorn haar eerste album uitbracht, is ze ontdekt door de muziekmedia. Merkwaardig, aangezien ze samengewerkt heeft met grootheden als Ellery Eskelin, Joe McPhee en Ken Vandermark, allen afkomstig uit het Amerikaanse jazzcircuit. Mogelijk dat ‘The Heart Sutra’ een rol gespeeld heeft in die doorbraak. Op dat album speelde een ensemble arrangementen die celliste Janel Leppin maakte van Alcorns werk. ‘Pedernal’, het meest recente album van Alcorn, laat horen dat haar hart verankerd is in de jazz. Wat meer is, in een jazz die meestentijds erg stoffig aanvoelt. Soms overstijgt haar kwintet dit idioom in melodieën die zich eindeloos richting de stratosfeer rekken. Maar al snel wint de zwaartekracht het pleit, en zakt het vijftal terug in zompige kleuren, Alcorn zelf voorop. Het is geen kwestie van slecht spel. De musici zijn stuk voor stuk technisch uiterst bekwaam, maar het is de visie achter de muziek waar de schoen wringt. Zo begint het afsluitende nummer ‘Northeast Rising Sun’ heel melig met pogingen om handgeklap in het juiste tempo te krijgen, waarna Alcorn de melodie van het nummer inzet. De rest van de groep valt in. Hoe goed ze ook spelen, het resultaat blijft dof klinken alsof het schuil gaat onder dikke lagen stof. Mogelijk dat een kluitje blazers de muziek zou opfrissen, maar eerlijk gezegd betwijfel ik dat.