Mika Vainio en Franck Vigroux zijn niet de minsten; de zelfverklaarde brutalist minimalist Vainio ken je waarschijnlijk nog van het legendarische Pan Sonic en Vigroux verdiende al lang zijn sporen in de wereld van noise, elektro-akoestische en improv. Ook collaboraties zijn hen niet vreemd want Vainio werkte al eerder samen met onder andere Fennesz en Vigroux deed hetzelfde met schoon volk als Elliott Sharp en Zeena Parkins. Een gezamenlijk album- waar de heren maar liefst drie jaar aan werkten – moet dan wel straf zijn. Toch? Het antwoord hierop is echter dubbel. Het verdienstelijke ‘Peau Froide, Léger Soleil’ begint weliswaar straf met de het donkere en noisy klanktapijt ‘Deux’ en het blatante en onheilpellende ‘Mémoire’ maar kan die goede lijn helaas niet altijd doortrekken. De onnozele vocoder-stemmetjes in ‘Man’ zullen immers eerder op de lachspieren van de luisteraar werken dan dat ze hem de stuipen op het lijf jagen; en ‘Le Souterrain’ past misschien wel perfect op de soundtrack van ‘Mulholland Drive’ maar klinkt op deze plaat saai. Hoewel het darkwave-achtige ‘Le Crâne Tambour’ de meubelen nog probeert te redden, kunnen we niet anders dan concluderen dat het duo nog werkpunten heeft. Volgende keer beter dus; we kijken alvast uit naar Vainio’s en Vigroux’ tweede album.
