Het blijft een wonderlijk fenomeen. Door een draad te spannen in een ruimte en die te bespelen, kun je de hele ruimte in trilling brengen. Een lege zaal wordt zo één groot instrument, een klankkast van monumentale afmetingen. Verschillende artiesten hebben zich daarop toegelegd, onder wie performance-kunstenaar Terry Fox en componiste Ellen Fullman.
Maar het was de Eindhovense kunstenaar Paul Panhuysen die met zulke lange snaren installaties maakte waarin beeldende kunst, architectuur en muziek samenkwamen. De eerste maakte hij in 1982 met Johan Goedhart in een industriële ruimte waar ze tekeningen zouden exposeren. Ze zagen daarvan af omdat die in het niet vielen bij de omgeving, en besloten in te spelen op de architectuur van de ruimte door middel van snaren die ze erin spanden.
Het Maciunas Kwartet, de groep van Panhuysen, bespeelde die om de aandacht van het publiek erop te vestigen. Het werd de eerste snareninstallatie in een lange reeks, die Panhuysen vanaf 1991 alleen ontwierp.
Gebeurde het bespelen aanvankelijk met mallets en strijkstokken, na verloop van tijd ging hij over op brushing, een techniek waarbij hij met ingeharste handen in de lengterichting over de snaren streek. In 1985 verscheen een eerste album van drie lp’s met opnamen van verschillende installaties.
Nu is postuum een vervolg uitgebracht, ‘Paul Panhuysen – Long String Installations’, eveneens op drie platen. Panhysen heeft zelf nog de selectie gemaakt, grotendeels. Het album bestrijkt dertig jaar, en biedt een mooi overzicht van de installaties, van die allereerste tot de laatste.
Hoewel het dunne metaal een karakteristiek timbre produceert, is het samenstel van boventonen en resonanties in elke ruimte weer anders. Daardoor is de verscheidenheid in de nummers groot. Met deze selectie heeft Panhuysen een aantrekkelijke verzameling samengesteld. Het album is bovendien effectief maar bijzonder fraai vormgegeven.