In recensies gaat het vaker dan eens over luistertrips en –avonturen, maar ‘PataMusic’ van Shohei Amimori (1990) slaat wat dat betreft alles. Alleen al aan stijlen tuimelt de luisteraar van de ene verrassing in de andere, bijvoorbeeld van een karaoke-mop naar drum ‘n bass, via futurefunk en flipperdisco naar een orkestrale filmscore en zo verder en zo voorts. In duizelingwekkende vaart en met schijnbaar achteloos gemak smijt de Japanse producer de muziekgeschiedenis door elkaar. Heel knap en loepzuiver allemaal, maar gelukkig zonder ook weer al te technisch te worden. Er zijn bloedmooie, kamermuziekachtige passages, en een stevige dot noise wordt ook niet geschuwd. De spaarzame zang is wat onnozel en gevoelloos maar nergens té, en sommige tempowisselingen zijn heel bijzonder. Met recht heet dit album ‘PataMusic’.